Door een groene stip [] op de plattegrond aan te klikken, gaat u naar een andere zaal. U bevindt zich in de zaal met de rode stip[].
U bevindt zich op de introductiepagina van de tentoonstelling Toeval.
De tentoonstelling beslaat drie zalen: Toeval [1/3], Toeval [2/3] en Toeval [3/3].

Introductie

Emma-Sophie Ekelmans

Afgelopen week was de week van de feuten, sjaarsen en eerstejaarsstudeten: de introductieweek.
En ondanks dat ik al aan mijn tweede studie begon, had ik nog nooit een introductie meegemaakt. Het missen van zo’n intro is natuurlijk erg jammer, maar niet van dusdanige invloed op het beginnen van je studententijd… dacht ik.
Van studievereniging tot ‘het corps’, alles komt voorbij. Ik had behoorlijke pech dat ik het de eerste keer gemist had. Ik had een achterstand in bijna alles. Iets wat me een negatief BSA opleverde.

Vroeger dacht ik dat wanneer iets niet in een keer lukte, het misschien niet zo voorbestemd was. Totdat ik aan een nieuwe studie begon. Ik dacht dat ik nooit meer de motivatie zou vinden om te studeren. Ik vond een nieuwe studie, liep de introductieweek en begon met studeren. Tegen alle verwachtingen in vond ik de motivatie om te studeren en door te zetten. Puur om het feit dat ik dit keer wel de introductie liep en super goed was voorbereid.

Toeval? Voorbestemd? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat de pech van een droom of een doel dat in duigen valt, soms het geluk en een begin van een nieuwe droom en een nieuw doel kan zijn.

Onbedacht en onverwacht

Wouter Munsterman

Vogelaars zouden misschien bewoners van enkele ingewikkelde wijken kunnen zijn maar deze term wordt voornamelijk gebruikt voor vogelspotters. (Je hebt ook vogels die mensen spotten, de zogenaamde spotvogel) En vogelaars hebben allemaal een lijstje ........... Een lijstje waar keurig elke onomatopee en lyrische zangvogel aangekruist kan worden. Waar de hele familie vink gangbaar afgevinkt kan worden in een kwestie van dagen blijven er enkele vakjes lang leeg. Heel lang leeg. Wordt er een moeilijk-aankruisbaar-vakjesvogel gespot dan lopen de vogelminnaars met verrekijker en vers geslepen potlood uit om deze vogel eindelijk te kunnen kruizen.

Ikzelf ben geen spotter, vogels komen veel eerder mij tegen dan andersom, zo-ook twee maanden geleden. In Groot Driene (een plek logischerwijs genegeerd door de vakjesvullers) zag ik op een grasveldje een witte merel zijn mereldingen doen. Waarschijnlijk een van de allerzeldzaamste vogels van Nederland was zijn albino-zelf te zijn voor mijn neus. Toeval in de mooiste vorm; een onbedachte en onverwachte ontmoeting. Dit beestje kan echter op geen enkele lijst worden afgekruist. Daarom broed ik nu op een toevallige vogellijst; deze kan worden toegevoegd aan de veelvoorkomende en zeldzame vogellijst. Een voorbeeld:

Vogels (toevallig)

- oehoe bij de AH
- kerkuil die nestelt in een humanistisch centrum
- witte merel (white blackbird)
- ooievaar in vogelkooi (kooievaar)
- agressieve trekganzen (vluchtgevaarlijk)

Ik kijk uit naar alle andere onbedachte onverwachte ontmoetingen.

Happy

Fred van der Ven

Het was een mooie zomerdag. We reden door een glooiend landschap met in de heiige verte hoge heuveltoppen. Daarachter ergens lag onze bestemming wist ik. We waren ruim een week geleden vertrokken uit het vlakke rivierdal. Ik zat op de bok van deze kleine, maar comfortabele ponywagen en hield de teugels losjes in mijn linkerhand. De pony, een IJslander, liep blijmoedig met zijn vertrouwde pittige draf en scheen geen moeite te hebben met de steeds weer stijgende en dalende weg. Met mijn rechterhand zocht ik in de dagtas achter de bok naar de papieren zak met belegde broodjes. Het geknisper van de zak was duidelijk te horen boven het hoefgetrappel van de IJslander. Op goed geluk viste ik een broodje uit de zak en nam een hap. Mmmm, lekker, komijnekaas. Het gezang van een leeuwerik trok mijn aandacht en ik zocht de lucht af of ik hem kon zien fladderen, maar het dichte bladerdek van de bomen langs de weg ontnam mij het zicht op de hemel boven de velden. De geur van pas gemaaid gras drong zich op en daarmee kwam de herinnering aan de keren dat ik de boer geholpen had met het hooien en de gezelligheid tijdens de uitgebreide broodmaaltijden nadat het hooi binnen was.

Ik moet even weggedommeld zijn geweest, want ik werd wakker door een verandering in het ritme van de hoeven. Dat was nu trager, de pony spande zich extra in want de weg steeg nu behoorlijk. Over mijn schouder zag ik dat we al een hele lange tijd aan het stijgen waren. Dit waren dus die hoge heuvels. De weg was duidelijk smaller en aan weerskanten groeiden brandnetels zo hoog dat ze over het pad hingen. Als het een beetje meezat kwamen we voor donker aan. Wat zou een biertje mij dan lekker smaken. Ik likte mijn droge lippen en zocht in de dagtas naar het pak met melk. Plaatste dat tussen mijn benen, draaide het dopje er af en zette het pak aan mijn mond. Ook niet vies. Nog lekker koel gebleven daar in die tas.

De pony deed nog een tandje terug. Het ging al op sjokken lijken. Maar nog even en dan waren we op de top van deze heuvel. Maar ook het sjokken vertraagde nu en ik begon me zorgen te maken. Zou ik afstappen en naast de pony meelopen? Met dat ik de melk weer in de dagtas zette schoot het mij te binnen dat ik de IJslander nog helemaal geen rust had gegund. En niets te eten en te drinken had gegeven. Heel de reis al niet. Ik schrok zo van dat inzicht dat ik opsprong, maar mijn benen waren niet bij machte me te dragen. Overmand door schuldgevoel graaide ik om mij heen om houvast te vinden, maar die vond ik niet en ik tuimelde achterover van de wagen.

Ik schreeuwde het uit en jankte als een klein kind. Niet om mezelf maar om die IJslander waarvan ik niet eens de naam kende. En om wat voor een egoïst ik was geweest. Ik dorst niet overeind te komen uit angst voor de brandnetels, maar merkte dat ik met mijn armen klem zat, helemaal vastgedraaid. Ik worstelde een arm vrij probeerde mijn tranen af te vegen. Toen merkte ik dat ik verstrikt zat in het hoeslaken van mijn dekbed. Ik had gedroomd, een nachtmerrie, en nu lag ik te janken in bed en werd wakker met een enorm schuldgevoel dat me nog de hele dag zou achtervolgen. Later die dag werd het me duidelijk dat het de pony van de zoon van de boer moet zijn geweest. Die had een IJslander. Ze noemden hem Happy.