Het landschap leeft, lang leve het landschap!
Door een groene stip [
] op de plattegrond aan te klikken, gaat u naar een andere zaal. U bevindt zich in de zaal met de rode stip[
].
] op de plattegrond aan te klikken, gaat u naar een andere zaal. U bevindt zich in de zaal met de rode stip[].Natuurlijk, het landschap verandert zoals de natuur verandert. De wereld verandert, zelfs het klimaat verandert maar dat heet eigenlijk beweging.
Kunstenaars hebben dit altijd proberen vast te leggen. Ruysdael, Jongkind, Monet en De Staël tot en met Jan Voerman, en ze zullen dit altijd blijven doen omdat het fascineert.
De verscheidenheid in het landschap loopt namelijk parallel en soms in perspectief met de verscheidenheid aan visies van de kunstenaars.
‘Boers, zwoegend, ploegend, zaaiend en oogstend’ zal het werk zijn in materie uitgedrukt en het zal de kijker aantrekken of afstoten. Soms is het niet eens bedoeld om te bekijken maar slechts om te documenteren.
Maar de stad rukt op en lijkt het landschap te verslinden. De industrie met zijn blokkendozen bedekt zijn omgeving zo langzaam dat het bijna went.
En de boer, hij stopt ermee, laat alles over aan de schaalvergroting en de overheid die, zo lijkt het tenminste aan een democratische verlamming lijdt. Hoe moet het met ons landschap verder?
Misschien is er een alternatief. De alternatieveling met ideeën over hergebruik, voortschrijdend inzicht en kennis over de ecologie. Of alleen oog voor schoonheid, de ‘eeuwige schoonheid’ zoals door Gombrich beschreven en die mij voor het eerst anders leerde kijken.
Deze tentoonstelling zal daarvan getuigen en wij zijn de getuigen.
Gooike Postma
12 maart 2007